Dit is een vrij recent geval en één van de meest huiveringwekkende zaken uit mijn gehele carriëre. Ook al omdat het bewijs hiervoor absoluut onweerlegbaar is!

Het was in 1923

Het was in de vorige eeuw, in het jaar 1923. Het was een fijne tijd voor veel mensen, met veel plezier en vrijheid. Je kon aan de kleding zien dat alles minder star werd. Des te vreemder dus eigenlijk dat de volgende gebeurtenis juist toen plaats vond!

Louise van der Stoelen was met haar verloofde aan de zuidkust van Engeland, in Devonshire. Op klaarlichte dag, in de keuken van de Manor waar zij verbleven werd de high tea voorbereid en Louise nam niets vermoedend wat foto's. Wie schetst haar ontzetting toen zij later op een van de foto's een spook zag? Dat doet haar toenmalige verloofde. (De verloving werd kort daarna verbroken vanwege details die hier niet terzake doen.) Hij zei letterlijk: 'nimmer zag ik iemand zo schrikken van een geestverschijning op een foto!!'

Volgens sommigen is de geest er duidelijk met een computerprogramma ingetekend. Maar daar heb ik twee dingen op te zeggen. Ten eerste: dat zijn kwaadwillende mensen. Ten tweede: niemand kan zo'n overtuigende waarheidsgetrouwe tekening maken die duidelijk echt is! En ten derde: toen deze foto werd gemaakt waren er nog helemaal geen computers!! Sterker nog: er waren zelfs nog geen computerprogramma's!
En u hoeft mij niet op mijn deskundigheid te geloven. Bestudeert u zelf onderstaande foto maar en het zal u duidelijk zijn waarom ik met overtuiging in de taal van het voorval kan zeggen: I rest my case!!

Vlakbij Zeeland ligt het plaatsje Stonewieck. De naam dateert nog uit de tijd van de roemruchte Engelse koningen die daar een buitenhof hadden.

RECHTE STOK

In Stonewieck zetelde bovendien het gerechtshof van Bruce of Britan. Hier werd zulk een vals spel gespeeld dat de rechters berucht werden als de Krommers van Stonewieck. En nog heden ten dage groeit daar niets recht. Sterker nog, zet een rechte stok in de grond of een lange plank naast de voordeur tegen een Stonewiecks huis, en de volgende dag is hij krom. Daar helpt dan geen rechtspraak meer aan.

Noot van de onderzoeker: ik heb het geprobeerd met planken van mahonie, grenen, elsenhout, teak , beukenhout en eiken die ik tegen de voorkant van een plaatselijk huis heb geplaatst. In alle gevallen waren ze de volgende ochtend krommer (zie grafiek). Bovendien bleek de eiken plank verdwenen. Als ook die van mahonie en teak.

DE WITTE WIEVEN VAN LIV

een vrouwengang die te ontij Drenthe onveilig maakte

Aan het einde van de 19e eeuw was er in Drenthe een witte wieven plaag.
In slechts enkele jaren tijd vertwintigvoudigde hun aantal, sommige schattingen gaan zelfs uit van een vervijfentwintig-voudiging.
In het algemeen kun je stellen dat het platteland makkelijk één wit wief per 5000 inwoners aan kan, maar nu waren het er in sommige streken zelfs meer dan 40 per 5000, bijna een verhouding van 1 op 100, wat algemeen wordt beschouwd als de kritische massa. Problemen kunnen dan niet uitblijven en teneinde deze problemen vóór te blijven werd als provooste Sterke van Waargang (Sterke van Wiere) aangesteld. Sterke Vlerke was haar bijnaam vanwege haar openbare onorthodoxe omgang met de manieren en zeden zoals die toen gebruikelijk werden beschouwd. Daar hoeven we hier verder niets over te vermelden, met dien te verstaan dat zij naar verluidt samen met Liv van Wievelden en diens vriendin Annemetje op een nonnenschool in Assen-stadt had geschandaleerd.
Dat maakte Sterke Vlerke natuurlijk bij uitstek geschikt

voor haar taak, want Liv van Wievelden werd gezien als de moeder-overste van de Witte Wieven.
Op 25 augustus, een heilige dag voor de wieven omdat dan de zon in alliteratie staat met de planeten venus, jupiter en mars (zenus, zupiter en zars), maakte zij een einde aan de witte wieven dreiging.
Dat gebeurde tijdens een gigantische branderij, bij het hunebed van Veerle. Volgens de overlevering kwamen hierbij honderden wieven om het leven, maar dat moet zijn: maakten honderden wieven veel leven, want er was sprake van een groot afscheidsfeest, een opheffingsfeest, een barbeque, want als geen anderen verstonden de witte wieven de kunst van het koken en braden op hout en asvuren van lekkernijen opgediend met sausen, zelfs met kruisbessenmosterd-saus, toen nog alom onbekend.

Noot van de onderzoeker. Het laatste bekende witte wief, Inez van Gassel, een vrolijke wulpse, woonde in het brabantse plaatsje Gassel. Zij is rond de eeuwwisseling van 2000 naar Midden-Frankrijk vertrokken en aldaar alsnog getrouwd.

(uit een manuscript, zeer accuraat vertaald)
In 1345 was ik met een vriend van mij op weg naar een landhuis, de borg Hausen. Dit landhuis was van een vriend van mijn vriend, die ik hier zal aanduiden als Baron Munch (ik bedoel niet mijn vriend, maar de vriend van mijn vriend). Deze Munch stond bekend als een absoluut betrouwbaar sujet, die, zeker als hij niet dronken was, precies wist waar hij het over had en zeer ondernemend kon converseren.

Wij kwamen aan.

Bij aankomst bleek al snel dat wij van harte welkom waren, ondanks het feit dat onze gastheer een uitgesproken nervositeit ten toon bracht! Dit had ons moeten waarschuwen voor de te komen gevolgen, maar wij waren in die tijd nog erg naief wat betreft de voortekenen en omens die ons later zo vaak zouden behoeden voor onvoorzichtigheid!

Nadat wij de tuinen hadden bezocht, (bijzonder trots was de baron op zijn oranjerie die in volle glorie prijkte met allerlei etenswaardigheden uit tropische contreien, bijvoorbeeld uit Oost Lombardije) zetten wij ons gezamenlijk aan de eettafel om de kwestie te bespreken die ons naar hem had toe gedreven. Weinig konden wij op dat moment vermoeden welke verschrikkingen zouden volgen op de werkelijk voortreffelijke en bovengewone maaltijd die ons werd voorgezet en geserveerd.

noot van de onderzoeker.
Dit is een van de vele onomstotelijke voorbeelden van een onverklaarbaar en bovennatuurlijk fenomeen. Het gruwelijke verslag hield hier op en van de schrijver, Markies Du Coq, en diens vriend ontbrak verder ieder teken. De baron heeft nooit iets willen (of durven (!!)) zeggen over de toedracht van wat er precies is gebeurd. Het bijzondere is dat er in dit verslag gerept wordt over toekomstige gebeurtenissen, het is dus een terugblik, wat duidt op interstellaire tijd-folding! en daar een bewijs voor is!!

Dit is een verschrikkelijk trieste historie en speelde in een romantische tijd. Het was het begin van de 21e eeuw en veel mensen waren erg arm. De politici hadden alles van de bevolking gestolen, maar daar stond tegenover dat ze de mensen steeds voorhielden dat die niet zo negatief moesten doen.

In deze tijd leefde er een verlegen meisje dat bovendien heel lief was. Zij werd dus gruwelijk gepest op school. Het meisje was altijd erg verdrietig, dat kan men zich bedenken. Ook was zij veel alleen. Wel had ze vroeger een vriendinnetje gehad dat 's winters een soort lucifers verkocht, maar daar had ze al een hele tijd niets meer van gehoord.

Twee weken na haar zestiende verjaardag ontmoette zij een rijke erfgenaam die bijzonder aardig was voor haar. Zij trouwde met hem en zij werd bijzonder gelukkig. Dat bleef zo de rest van haar lange en gezonde leven. Ze stierf pas toen ze daar zin in had.
Met de kinderen die haar hadden gepest liep het niet zo goed af: de een moest gaan werken voor zijn geld, een ander werd secretaresse bij een oliemaatschappij, en ga zo maar door!

Noot van de onderzoeker: men zegt wel eens: 'dit is toch geen triest geval?' Maar in het begin toch wel?

Dit is een kwestie waarbij ik zelf betrokken ben geraakt.
Het was in de nadagen van de Napoleonistische Era, toen alle lieden verplicht geregistreerd waren met een achternaam, een naam vaak door hen zelf te bedenken of te bepalen. Ene Januszoon had, ook om zich te onderscheiden van andere zonen de achternaam Janszsenss gekozen en deze correct aangegeven bij de Inschrijver des Keizers, toenmalige gedomiciliceerd te Hertogs Bosch. Niet weinig was zijn verbazing toen bij verificatie bleek dat hij ingeschreven was als Janszenss, wat totaal niet de bedoeling was.
Het gelukte hem deze fout te laten corrigeren en zich wederom als Janszsenss te registreren, maar wederom bleek later de tweede s te ontbreken in de officiele papieren. Dit 'mysterie van de ongewenste s', zoals de zaak later bekendheid zou krijgen, kreeg een wel zeer bovennatuurlijke wending op een avond. Janszsenss (Janszenss) besloot op aanraden van vrienden en mensen die hem bekend waren een nieuwe poging te wagen om tot een correcte spelling te komen.

De nacht voor hij zich ten derde malen naar het huidige 's-Hertogenbosch zou bewegen, een niet ongevaarlijke en vermoeiende tocht in die dagen, verscheen hem een schimmige doch duidelijke gestalte boven het voeteinde van zijn slaapstede. En deze figuur gebood hem ten stelligste om geen stappen meer te ondernemen daar de naam Janszsenns hems inziens 'overdreeven ende belachelijck' was. Deze schimmige figuur maakte zichzelf vervolgens bekend als genaamd Janus de Oudste, zijnde een verre voorouder die zich beschaamd voelde over deze uitsporigheid in de geslachtslijn en die overigens in de familieannalen terug te vinden bleek als 'Jannuss de Eerste'.

Noot van de onderzoeker: zelf raakte ik betrokken bij deze zaak op verzoek van een dame wiens identiteit ik niet kan benoemen om haar naam niet te schaden.

Dit is op zich een extreme zaak, die bovendien wordt vermeld vanwege de Winsterwooder Gentleman Cheese Pancake als waarschuwing.

Twee vriendinnen wandelden in het Winsterwood bij Winsterwood toen ze werden aangesproken door een op het oog keurige heer. Zij hadden hem nog nooit eerder gezien en uit hun relaas is later ook gebleken dat dat waar was.
Deze plaats trekt nu jaarlijks veel aanhangers van deze verschijning en die hoopvol zijn zelf een ontmoeting te

hebben.
Want: hoe vaak komt men een gentleman tegen?

Noot van de onderzoeker: vanwege alle bezoekers zijn er in het dorp allerlei prullaria ontstaan, maar laat u zich daar niet door afleiden! Zo zijn er speciale hoeden te koop, terwijl er op geen enkele manier bekend is of de gentleman een hoed droeg. Ook zijn er bordjes met spreuken zoals': gaat u voor', en 'na u ' en dergelijke. Bovendien heeft er iemand kans gezien om een speciale pannenkoek te ontwikkelen die men in een plaatselijk pannenkoekenrestaurant kan eten: The Winsterwooder Gentleman Cheese Pancake. Deze is absoluut niet erg lekker.

Het is de droom van iedere onderzoeker om zelf een keer ooggetuige te mogen zijn.
Mij overkwam dit in de zaak van het Monster van het Veluwemeer.

Het was rond kwart over 1 's nachts, op 23 augustus 2002, waar de weg langs het Veluwemeer naar beneden gaat, boven op de dijk bij het fietspad. Daar staat een plaatswijzer en daar is een bankje en daar zat ik. Ik keek uit over het meer, de lichtjes van de overkant weerspiegelden in het water en er liggen daar enkele eilanden. Rechts van mij, op ongeveer 500 meter afstand was ook zo'n eiland. In tegenstelling tot de andere eilanden was dit onbegroeid. Ik keek er naar, toen weer een tijdje naar de overkant, en toen ik weer naar rechts keek viel mij iets vreemds op. Het was net alsof het eiland zich iets had verplaatst. Ik dacht eerst eigenlijk dat ik me dat verbeeldde maar ik begon er toch een beetje op te letten. Ik trok een denkbeeldige lijn van de zuidkant van het eiland naar een lichtje aan de overkant van het meer en een paar minuten later was ik er zeker van: het eiland verplaatste zich langzaam, geruisloos en stiekem naar de kant!! Het was geen boot of zoiets, daar was het ook te groot voor en te laag op het water.

Het was ongetwijfeld een monster, ongeveer 200 meter bij 80 meter groot en het sniekte naar de oever! Het was te donker om details van dit monster te zien, zoals een kop of klauwen of vinnen, er was alleen deze griezelige donkere vorm.
Als professioneel onderzoeker deed ik wat er van mij kon worden verwacht. Aangezien ik totaal alleen was daar, en zonder fototoestel of zo, ben ik zo snel mogelijk naar huis gegaan en heb ik een situatieschets gemaakt en een accurate tekening van het monster van het veluwemeer.

noot van de onderzoeker, van mijzelf dus: mijn eerste impuls was om naar de oever van het meer te lopen en dit monster van dichtbij te bekijken. Maar dit onprofessioneel gedrag dat men wel ziet in films en waar iedere kijker zich altijd aan irriteert (meisje of jongen alleen in het donker, hoort en ziet iets griezeligs en gaat er heen in haar of zijn eentje, om vervolgens iets vreselijks te ondergaan) kon ik gelukkig onderdrukken. Toen ik overigens de volgende ochtend wel daar ging kijken was er geen spoor van het monster, noch van een eventueel eiland. Het water daar was volkomen leeg (alhoewel ik niet kon zien wat er zich onder de oppervlakte bevond!).